Dilbilgisi genel olarak bir dilin işleyişindeki yapısal dizge bilgisi olarak tanımlanabilir. Bu terim aynı zamanda bu tür soyut özelliklerin incelenmesine de gönderimde bulunur. Dilbilimde dilbilgisi, dilsel birimlerin yapısının incelendiği tüm alanları kapsar. Başka bir deyişle sesbilimsel, biçimbilimsel, sözdizimsel ve anlambilimsel birimlerin yapısının, bunlarla anlam oluşturma kurallarının tamamını yansıtan bir kavramdır.
Bir dili ya da onun değişkelerini konuşanlar o dilin dilbilgisini oluşturan bir dizi kurala içselleştirilmiş ve sezgisel olarak sahiptir. Bu bilgiler bilinçli olarak öğrenilerek değil edinilerek elde edilir. Bu bağlamda dilbilgisinin dilsel üretimin altında yatan bilişsel bilgi olduğu söylenebilir.
Bussmann, H. (1998). Routledge Dictionary of Language and Linguistics. London: Routledge.
Fromkin, V., Rodman, R. ve Hyams, N. (2011). An Introduction to Language. (9. Basım). Boston: Wadsworth.
Uzun, N. E. (2000). Ana Çizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe. İstanbul: Multilingual.
Uzun, N. E. (2004). Dünya Dillerinden Örnekleriyle Dilbilgisinin Temel Kavramları: Türkçe Üzerine Tartışmalar. (2. Basım). İstanbul: Pandora Kitabevi.
Yule, G. (2010). The Study of Language. (4. Basım). Cambridge: Cambridge University Press.
